Het verzorgingstehuis was geen hel. Het was schoon, georganiseerd en het personeel was zorgzaam. Gloria bouwde er geleidelijk aan een dagelijkse routine op: gesprekken met de bewoners, geruststellende routines, glimlachen van een verzorger die even de tijd nam om een praatje te maken.
Op een ochtend overhandigde de directrice haar een brief: een verre neef had haar zojuist een aanzienlijk geldbedrag nagelaten. Gloria was totaal verrast, maar begreep meteen één ding: vroeg of laat zou Theo erachter komen. En hij zou terugkomen.
Natuurlijk kwam hij terug. Bijna meteen sprak hij over een “nieuwe operatie” voor Noémie en vroeg hij om “zijn deel” van de erfenis. Gloria luisterde rustig en stelde voor dat hij de volgende week terug zou komen, zodat ze tijd had om “alles met de advocaten in orde te maken”. In werkelijkheid had ze een plan.
50 euro… en een keuze die zwart op wit staat.
Met de hulp van een vrijwillige advocaat wijzigde Gloria haar testament: als Théo haar voorwaarde weigerde, zou het grootste deel van de erfenis naar het verzorgingstehuis gaan. Als hij ermee instemde, zou hij zijn deel pas ontvangen na een jaar in het verzorgingstehuis met de bewoners te hebben gewerkt.
Vervolgens vroeg ze om 50 euro in kleine biljetten en schreef op elk biljet een zin, waarmee ze een boodschap vormde: als hij dit geld wilde hebben, moest hij een jaar lang ouderen voeden, verzorgen en naar hen luisteren, hen als mensen beschouwen en niet als lasten. Na een jaar, als het personeel zijn toewijding bevestigde, zou hij de erfenis ontvangen.
Toen Theo terugkwam, gaf ze hem de envelop. Verbaasd over het kleine bedrag, en vervolgens ontzet door de boodschap, ontplofte hij… waarna hij woedend wegliep. Gloria was ervan overtuigd dat ze hem kwijt was. Maar twee dagen later kwam hij terug: hij had het aanbod geaccepteerd.
