Ik ging naar het kantoor van mijn man om iets terug te brengen wat hij was vergeten, maar het gebouw was verlaten. Een bewaker vertelde me dat het bedrijf jaren geleden al gesloten was. Mijn man bleef volhouden dat hij binnen was. Plotseling fluisterde mijn zoon: “Mama… dat is papa’s auto.” Ik volgde zijn blik de trap op en…

Ik greep mijn zoon en ging meteen naar mijn zus. Die nacht bleef mijn telefoon maar rinkelen. Toen kreeg ik sms’jes: “Je hebt het verkeerd begrepen. Het is niet wat je denkt. Vertel het alsjeblieft aan niemand.”

Dit laatste bericht heeft mijn beslissing verduidelijkt.

De volgende ochtend raadpleegde ik een advocaat. Vervolgens vertelde ik de autoriteiten precies wat ik had gezien en gehoord – zonder dramatisering, zonder beschuldigingen. Alleen de feiten.

Het onderzoek bracht de waarheid aan het licht. De naam van het zogenaamd “failliete” bedrijf was een dekmantel. Mijn man en zijn voormalige collega’s voerden illegale gegevensverwerking uit onder het mom van fictieve contracten voor klanten die elke vorm van toezicht weigerden.

Hij werd een paar weken later gearresteerd.

Hij besloot