Die avond, nadat John naar bed was gegaan, pakte ik mijn notitieboekje erbij en paste mijn testament aan. Alles zou naar hem gaan.
Toen ik mijn kinderen over de val vertelde, vroeg ik ze om me te bezoeken. Ik vroeg of iemand wilde helpen met de medische behandeling of iets dergelijks. Niemand reageerde.
Er zat zelfs geen beterschapswens in het berichtje.
Niemand antwoordde.
John protesteerde toen ik hem vertelde dat hij alles zou erven.
‘Je hoeft dit niet te doen,’ zei hij zachtjes, terwijl hij tegenover me aan de keukentafel ging zitten. ‘Ik heb het nooit nodig gehad. Dat weet je.’
Ik keek naar hem. Ik keek naar de man die ik had opgevoed, liefgehad en had zien opgroeien van een rillend hoopje ellende tot iemand die nog steeds ruimte kon maken voor zachtheid in een wereld die dat zelden biedt.
