— Lena, mijn lieve, — Marina leunde dichterbij en verlaagde haar stem, — heb je er nooit over nagedacht dat hij… andere uitgaven kan hebben? Van meer intieme aard?
— Welke? — Jelena begreep echt niet wat ze bedoelde.
Marina zweeg even en zei toen voorzichtig:
— Nou, mannen… hebben soms iemand aan de kant. En dat kost veel. Cadeaus, restaurants, hotels… Een heel bedrijf om geld uit te trekken.
— Maksim? — Jelena schudde haar hoofd alsof ze een vervelende vlieg wegjaagde. — Nee, hij is een huismus. Werk-thuis, werk-thuis. Waar zou hij nog iemand anders moeten zoeken? Zijn fantasie reikt alleen tot het bekritiseren van mijn kookkunsten.
— Dus waar gaat het geld dan heen? — Marina fronste. — Tachtigduizend is een goed salaris. Zelfs als je huur en benzine aftrekt, blijft er nog genoeg over. De wiskunde klopt niet.
Jelena zweeg en roerde langzaam in haar koffie. Marina had gelijk, maar het idee dat haar man haar zou bedriegen, leek ongelooflijk. Maksim was voorspelbaar als een Zwitsers horloge — ’s ochtends naar het werk, ’s avonds thuis met een zuur gezicht en klachten over het eten, in het weekend naar vriend Sergej of zus Sveta.
— Misschien spaart hij voor iets groots? — stelde Marina voor. — Voor een nieuwe auto, een vakantiehuis met zwembad? Een vlucht naar de ruimte?…
— …Ik kan niet meer, Sveta! Mijn vrouw leeft toch al van alleen pasta, en jij wilt nog meer geld! — mompelde Maksim tegen zijn zus.
— Jelena, wat zijn dat voor worsten van driehonderd roebel per kilo? Ben je helemaal gek geworden?
Jelena stond bevroren bij het fornuis, terwijl ze de inhoud van de pan bleef roeren. Haar vingers klemden steviger om de houten spatel.
