Elena’s herstel kostte tijd. Trauma verdwijnt niet met papierwerk. We hebben het weer over architectuur gehad. Kleine projecten. Nieuwe beginnetjes. Therapie. Ik heb geleerd naar haar te luisteren zonder haar op te jagen.
Een maand later vroeg Daniel of hij me weer kon zien.
“Ik wil dit oplossen,” zei hij. “Ik kan veranderen.”
“Nee,” antwoordde ik. “Je probeert gewoon de gevolgen te ontlopen.”
Het proces verliep in stilte. Elena getuigde kalm, niet uit wraak, maar om de waarheid te vertellen. De rechter sprak over waardigheid, verantwoordelijkheid en grenzen. Daniel verloor het huis en werd veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding aan haar.
Eenmaal thuis aangekomen, bleef Elena voor de deur staan.
“Ik heb hier geslapen,” zei ze, wijzend naar de deurmat.
‘Je komt staand terug,’ zei ik tegen hem.
We hebben de sloten vervangen. We hebben de deurmat weggegooid. We hebben de ramen opengezet. Geen feestvreugde, alleen opluchting. En een gevoel van veiligheid.
Enkele maanden later ging Elena weer aan het werk. Een kleine studio. Authentieke projecten. Ze koos ervoor om niet weg te gaan; haar verleden zou haar niet dwingen ontslag te nemen.
Op een middag belde ze me op, helemaal opgewonden.
“Ik heb het project binnengehaald!” riep ze uit. “Het is klein, maar het is van mij.”
Ik glimlachte, niet om het project zelf, maar om haar stem.
vervolg op de volgende pagina
