— Wat is dit voor smerigheid die je hebt verzameld? Laster!
— Nee, — schudde Alla haar hoofd. — Dit is boekhouding, lieverd. Diezelfde saaie en onpartijdige boekhouding. Diezelfde wet waar jullie zo graag naar verwijzen wanneer het jullie uitkomt.
Ze sloot de map. Haar eigen, kleine overwinning bleek bitter. Er was geen vreugde, geen triomf. Alleen leegte en een ijzige helderheid. Maar het was haar helderheid. Haar waarheid.
— Dus, — besloot ze, terwijl ze naar haar man keek, in wiens ogen echte paniek woedde, — nu hebben we iets te bespreken. Maar onder totaal andere voorwaarden. Jullie ‘veelbelovende project’ wordt uitgesteld. Het mijne — begint pas net.
Ze draaide zich om en verliet de woonkamer, hen achterlatend in verbijsterde, zielige stilte, te midden van de puinhopen van hun eigen financiële piramides, die eindelijk waren ingestort en onder hun brokstukken hun brutale, roofzuchtige plannen hadden begraven.
Ze liep naar haar kamer, naar haar computer, naar haar werk. Naar haar leven, dat ze opnieuw zou moeten opbouwen. Maar nu zonder illusies. En zonder ongevraagde mede-eigenaren.
