Maar ik heb mijn argwaan opzijgezet, want als je je leven op vertrouwen hebt gebouwd, is twijfel gif.

Sophie merkte het eerder op dan ik. Veertien jaar oud, zo scherp als een mes.

‘Mam,’ vroeg ze op een avond, ‘waarom gedraagt papa zich zo vreemd als tante Elena in de buurt is?’

Ik lachte te snel. “Wat bedoel je met bizar?”

“Hij praat meer. Alsof hij indruk op haar probeert te maken.”

Ik wuifde de vraag weg. Maar nadat ze naar bed was gegaan, zat ik alleen en vouwde ik steeds hetzelfde servetje opnieuw op. De twijfel had zich genesteld.

Toen kwam Elena weer bij haar wonen, “maar voor een paar weken”. Maar we wisten allebei dat haar stormen langer duurden dan haar beloftes.

De nachten werden kouder. De gesprekken korter. De glimlachen minder vaak.

En Daniel?

Hij…