Een perfecte avond… totdat Elia terugkeerde, lijkbleek.
Het appartement van Maëlle is als een knusse cocon: kerstverlichting, een zachtgele bank, een kleine kerstboom die ondanks het midden van januari nog steeds versierd is. Élia is verrukt en gefascineerd door deze kleurrijke wereld. Maëlle stelt voor dat ze op een oude videogameconsole in haar kamer speelt terwijl de volwassenen het avondeten afmaken. Niets bijzonders.
Een paar minuten later verscheen het kleine meisje echter weer in de deuropening. Geen glimlach te bekennen. Bleek van gezicht, met grote ogen, fluisterde ze: “Papa, ik moet met je praten. Alleen.” In de gang sprak ze vervolgens een zin uit die hem de stuipen op het lijf joeg: in Maëlles kast lagen… mensenhoofden die haar aanstaarden.
