Die avond, kerstavond, kon ik alleen maar denken aan thuiskomen om mijn kinderen te knuffelen. Toen zag ik een oude man alleen in de sneeuw, en alles veranderde.
Een ijskoude nacht, een onverwachte keuze.
Ik kwam terug van een zakenreis, moe maar opgelucht dat alles voor de feestdagen was afgerond. Toen ik een bocht omging, verlichtten mijn koplampen een gebogen figuur, een oudere man die langzaam liep, met een versleten koffer in zijn hand.
Zonder lang na te denken, minderde ik vaart en draaide het raam naar beneden.
“Alles goed? Waar ga je heen in deze kou?”
Hij antwoordde me met zachte stem dat zijn naam André was en dat hij naar een verre stad moest, waar zijn familie hem vermoedelijk opwachtte. De sneeuw viel steeds harder en de weg bleef gevaarlijk. Ik kon de gedachte niet verdragen dat ik hem te voet verder zou laten gaan.
Ik stelde voor dat ze langs zou komen en bij mijn ouders zou overnachten, waar mijn twee kinderen al op me wachtten.
vervolg op de volgende pagina
