Ik ontwaakte uit een coma en hoorde mijn zoon fluisteren: “Als hij er niet meer is, begraven we mama” — maar wat ik daarna deed, veranderde de toekomst van ons gezin.

Bij zonsopgang tekende ik, tegen het medisch advies in, de ontslagpapieren. De verpleegster die me de dag ervoor had verzorgd, keek ons ​​zwijgend begrijpend aan en wenste ons veel succes.

Toen Tyler en Vanessa later die ochtend het ziekenhuis binnenkwamen, misschien met bloemen, misschien met geveinsde bezorgdheid – ik weet het niet. Mijn bed was leeg.

Ze hoorden maar één ding:

“Hij is eerder vertrokken.”

Ze hadden geen idee dat we al kilometers verderop waren en de stad in de achteruitkijkspiegel zagen verdwijnen.

Een nieuwe plek kiezen om adem te halen

We zijn het land niet uit gegaan. We waren daartoe niet verplicht.

Ik koos een plek waar ik altijd al van had gedroomd tijdens het nakijken van tentamens ‘s avonds laat: een klein stadje aan de kust van Oregon, waar…