De vergeving was niet onmiddellijk. Dat is het nooit.

We hebben langzaam weer opgelost. Zonder illusies. Met woorden, deze keer. Echt.

Zijn moeder bood zijn excuses aan. Ik stel grenzen. Van de mijne.

We kregen een tweede kind. Uiteindelijk is het het beste om ermee om te gaan, het is een probleem, het is een compromis.

Het zal een tijdje duren totdat we vaak op één gel zitten. Zonder tolk. Zonder bepaalde stilte.

Deze kinderen zijn kinderen van elf kinderen. Elf kleinkinderen rennen rondje in de tuin.

En we zijn er nog steeds.

Wij kunnen er dus voor zorgen en hebben twee gerechten. Op dat precieze moment dat alles vervormd is.

Ik vraag me af hoe mijn leven eruit zou zijn geweest als ik was weggegaan.

Ik heb geen definitief antwoord.

Maar het is mijn leven. De keuze die ik heb gekozen. Degene die ik blijf kiezen.