Zij, een tweeëntwintigjarige, groeide op in armoede.
Zijn broer kon niet naar school omdat hij geen geld had.
En zij – een eenvoudige jonge vrouw die ervan droomde succesvol te zijn, zelfs als dat betekende dat ze haar eigen vrijheid zou verliezen.
Op een avond bereikte het nieuws hen.
Er was eens een rijke oude man, Don Armando, die op zoek was naar een vrouw.
Groot, bijna zo groot als een koelkast, en bijna twee keer zo oud als zij.
Maar men zei dat ze aardig en erg rijk waren.
‘Mijn dochter,’ zei haar moeder, terwijl ze naar adem hapte, ‘dit is misschien jouw kans. Zodat we niet langer hoeven te lijden.’
En uit pure wanhoop stemde Ella toe.
DE BRUILOFT ZONDER GELACH
De bruiloft vond plaats in een groot huis in Tagaytay.
Hoewel ze een weelderige jurk droeg, voelde ze een zware last op haar borst.
Niet van vreugde, maar van angst.
Aan het altaar stond de man met wie ze op het punt stond te trouwen: Don Armando.
Groot, zweterig en met een diepe stem.
Hij glimlachte naar haar, maar ze kon zichzelf er niet toe zetten terug te glimlachen.
“Vanaf nu,” zei Don Armando, “zal ik voor je zorgen. Maak je geen zorgen meer over geld.”
Ella knikte alleen maar, maar vanbinnen schreeuwde er iets:
“Ik deed dit zodat mijn moeder kon blijven leven. Voor mijn broer.”
En die nacht, in plaats van een kus uit liefde, huilde ze in de regen buiten.
HET LEVEN BINNEN HET PALEIS
Een paar dagen later leerde ze haar “echtgenoot” geleidelijk aan kennen.
Don Armando was een stille man, altijd op zijn hoede, en leek elke beweging zorgvuldig af te wegen.
Hij was vriendelijk, maar soms leek zijn blik… anders.
Op een avond, tijdens het diner, viel haar op hoe Don Armando zijn glas vasthield.
Het was niet de hand van een oude man.
Schoon, glad en stevig.
