Wanneer Emily haar dokter bezoekt, krijgt ze verwoestend nieuws over haar gezondheid. Omdat haar leven op het punt staat te veranderen, weet Emily dat ze het aan haar man Tyler moet vertellen. Maar zijn reactie is allesbehalve gepast.
Het eerste wat me opviel, was de stem van de dokter aan de andere kant van de lijn, een kalme, klinische toon die nieuws bracht dat mijn leven voorgoed zou veranderen.
“Ik heb je nodig, Emily,” zei dokter Duncan op sombere toon.
Dat leidde tot mijn bezoek aan hem vandaag.
“Emily, mag ik even eerlijk tegen je zijn?” vroeg dokter Duncan.
Een vrouw die in de spreekkamer van een arts zit | Bron: Midjourney
Een vrouw die in de spreekkamer van een arts zit | Bron: Midjourney
‘Natuurlijk,’ antwoordde ik, hoewel mijn handen oncontroleerbaar trilden.
Ik was ontzettend nerveus. Na wekenlang me niet lekker te hebben gevoeld, wist ik dat er iets mis was. En dit was hét cruciale moment. Dr. Duncan zou me de resultaten van alle tests die we hadden gedaan vertellen.
‘Zeg het me eerlijk, dokter,’ zei ik. ‘Ik wil het liever nu weten dan blijven doen alsof alles in orde is.’
Een dokter aan zijn bureau | Bron: Midjourney
Een dokter aan zijn bureau | Bron: Midjourney
“Emily, je hebt de ziekte van Charcot-Marie-Tooth. Dat is een zeldzame neurologische aandoening die de motoriek aantast. Na verloop van tijd kan lopen steeds moeilijker worden en zul je waarschijnlijk een hulpmiddel nodig hebben om je te kunnen verplaatsen.”
“Wat is het?” vroeg ik. “Kunt u het verder uitleggen? Help me het te begrijpen. Alstublieft…”
Dr. Duncan glimlachte droevig.
Een vrouw zittend in een dokterspraktijk | Bron: Midjourney
Een vrouw zittend in een dokterspraktijk | Bron: Midjourney
‘Natuurlijk, Emily,’ zei hij. ‘Om het simpel te zeggen: deze ziekte is een groep erfelijke aandoeningen die zenuwschade veroorzaken. Deze schade treft voornamelijk de armen en benen, daarom wil ik dat je weet dat het verlies aan mobiliteit aanzienlijk is.’
Ik zat daar, verdoofd, nauwelijks in staat de woorden te bevatten. Ik was 29. Ik dacht dat ik alle tijd van de wereld had. Ik wilde kinderen, maar hoe kon ik daar nu nog aan denken? Nu het mogelijk was dat ik straks in een rolstoel zou belanden?
Een dokter aan zijn bureau | Bron: Midjourney
Een dokter aan zijn bureau | Bron: Midjourney
Ik wist niet hoe ik het moest verwerken. En toen drong het besef dat ik het aan mijn man, Tyler, moest vertellen nog harder tot me door.
Hoe zou hij reageren? En wat als hij het niet zou kunnen verdragen?
Ik verliet de dokterspraktijk en besloot een wandeling in het park te maken. Ik wilde de frisse lucht op mijn gezicht voelen. Ik wilde over het gras lopen en door de bladeren trappen. Ik wilde de simpele dingen doen die me in de komende maanden of jaren misschien zouden worden afgenomen.
Een vrouw die in een park wandelt | Bron: Midjourney
Een vrouw die in een park wandelt | Bron: Midjourney
Die avond vond ik eindelijk de moed om het hem te vertellen. Ik wachtte tot na het eten, nadat ik zijn favoriete maaltijd had klaargemaakt, in de hoop dat hij ontspannen zou zijn. Maar terwijl ik hem vanuit mijn hart toesprak, zat hij halfslachtig naar de voetbalwedstrijd op televisie te kijken.
“Tyler, kun je dat even uitzetten?” fluisterde ik, terwijl ik probeerde mijn stem kalm te houden. “Ik moet echt iets belangrijks met je bespreken, schat.”
Hij rolde met zijn ogen, maar pakte de afstandsbediening in één hand en hield zijn blikje bier in de andere.
Een vrouw aan een eettafel | Bron: Midjourney
Een vrouw aan een eettafel | Bron: Midjourney
‘Oké, Em, wat is er nou zo erg?’ vroeg hij.
Ik haalde diep adem.
“Ik ben vorige week naar de dokter geweest en we hebben wat onderzoeken gedaan. Ik voelde me niet lekker, maar ik kon niet achterhalen wat er mis was. Vandaag ben ik teruggegaan naar dokter Duncan en we hebben iets gevonden.”
‘Wat?’ vroeg hij. ‘Wat heb je gevonden? Wat is er mis?’
Een man die op een bank zit | Bron: Midjourney
Een man die op een bank zit | Bron: Midjourney
‘Het is een neurologische aandoening, en hij zei dat het lopen in de toekomst moeilijker voor me zou kunnen maken,’ zei ik.
“In principe kan ik misschien helemaal niet meer lopen.”
Het gezicht van mijn man verstijfde, en even dacht ik dat ik bezorgdheid in zijn ogen zag. Toen veranderde er iets, een flits van iets wat ik nog nooit eerder had gezien.
Walging.
‘Meen je dit nou?’ dacht hij, terwijl hij zijn blikje eten op de salontafel zette. ‘Gaat het je nu om aandacht, Emily?’
Een close-up van een man | Bron: Midjourney
Een close-up van een man | Bron: Midjourney
“Nee,” antwoordde ik kortaf.
We zwegen allebei even.
“Dus… het is waar… je wordt een soort gehandicapte waar ik voor moet zorgen? Je in een rolstoel moet duwen?”
Zijn woorden troffen me als een mes. Ik kon nauwelijks geloven wat ik hoorde.
“Tyler, ik weet niet of het zo ernstig zal zijn. We kunnen samen met de dokter overleggen en meer informatie inwinnen. We kunnen dan kijken hoeveel tijd ik nog heb voordat ik symptomen kan verwachten. Ik weet zeker dat er behandelingen zijn die ik kan proberen…”
Een rolstoel in een woonkamer | Bron: Midjourney
Een rolstoel in een woonkamer | Bron: Midjourney
Hij stak zijn hand op.
‘Hou op, Emily,’ zei hij. ‘Ik heb me niet aangemeld om iemands verpleegster te worden. Ik ben getrouwd met een leuke en energieke vrouw. Een vrouw die tot sluitingstijd in bars en cafés danst. Ik ben niet getrouwd met iemand die de hele dag thuis zit.’
‘Zou je me verlaten omdat ik ziek ben?’ vroeg ik, nauwelijks in staat de woorden eruit te krijgen.
Mijn stem klonk vreemd, hol en onbekend.
Een vrouw die danst in een bar | Bron: Midjourney
Een vrouw die danst in een bar | Bron: Midjourney
‘Bemoei je niet met me,’ snauwde hij. ‘Je weet wat ik bedoel. Ik heb ook behoeften, Emily. Ik heb een echte partner nodig. Ik blijf niet alleen maar bij je om voor je te zorgen.’
Wordt vervolgd op de volgende pagina.
