Ik ben een weduwnaar en alleenstaande vader die een jaar geleden alles is kwijtgeraakt. Op een ochtend, terwijl ik door het bos liep op weg naar een zakelijke afspraak, hoorde ik een baby huilen. Wat ik ontdekte, deed me verstijven van schrik, en toen ik erachter kwam wie de ouders waren, kwam de waarheid als een donderslag bij heldere hemel.
Mijn naam is Mike en ik ben 36 jaar oud. Een jaar geleden verloor ik mijn vrouw op een manier die nog steeds onwerkelijk voelt als ik het hardop zeg. Lara overleed op een dinsdagavond bij een auto-ongeluk.
Een jaar geleden,
Ik ben mijn vrouw op een bepaalde manier kwijtgeraakt.
wat nog steeds niet echt lijkt
als ik het hardop zeg.
Een dronken bestuurder had haar frontaal aangereden.
Ze heeft nooit met ons mee naar huis kunnen komen.
Caleb is nu anderhalf jaar oud. Hij is een en al energie, het soort peuter dat om zijn eigen grapjes lacht en op de meubels klimt alsof het een Olympische sport is. Sommige ochtenden is hij het enige dat het huis levendig maakt.
Die ochtend bracht ik Caleb naar mijn zus, omdat ik de hele tijd loodgieterswerk moest doen. Nadat ik hem daar had afgezet, ging ik naar mijn eerste klus. Een buurman had geklaagd over een lekkende leiding.
Sommige ochtenden
hij is het enige
waardoor het huis tot leven komt.
De snelste route was het smalle pad door het bos dat achter onze buurt langs loopt.
Ik liep dit pad honderd keer met mijn gereedschapskist, zonder aan iets anders te denken dan aan de fittingen die ik nodig zou hebben.
Het was een gewone ochtend. Dezelfde route. De gebruikelijke, rustige en vertrouwde routine.
Totdat dat niet langer het geval is.
Ongeveer twee minuten na het begin van het pad hoorde ik iets dat me tot in mijn botten deed rillen.
Het gehuil van een baby.
Ongeveer twee minuten na het begin van het pad hoorde ik iets dat me tot in mijn botten deed rillen.
In het begin was het vaag, bijna opgeslokt door de wind. Maar toen ik eenmaal besefte wat het was, verstijfde mijn hele lichaam. Er waren geen andere mensen in de buurt, geen kinderwagen, geen stemmen… niets dat logisch was.
Het geluid kwam ergens anders vandaan dan van het pad.
Ik baande me een weg door de doornstruiken, mijn laarzen gleden weg op de natte bladeren, en toen zag ik het. Een draagzak voor baby’s, opgevouwen onder de takken, alsof iemand hem wilde verbergen.
Even stond ik daar, mijn hersenen weigerden te bevatten wat ik zag.
Toen zag ik het kleine gezichtje vanbinnen.
Een pasgeboren meisje, gewikkeld in een dun roze dekentje dat totaal ongeschikt leek voor het weer.
Er was niemand anders in de buurt.
