Hoofdstuk 6: Waar thuis begint
Een paar weken later stond ik bij het raam, met een kop thee in mijn handen, kijkend naar de bladeren die door de wind werden meegesleurd. De kamer rook naar vanille en warmte.
Mijn leven was weer van mij.
Soms herinnerde het verleden zich aan mij: in de vorm van een willekeurig berichtje van Timur, in herinneringen, in vragen als “wat als…”. Maar ik had geleerd niet te antwoorden, niet te wroeten, niet te twijfelen.
Thuis — dat zijn niet de muren.
Dit is een innerlijke toestand. En wanneer je jezelf respecteert, stop je met het toelaten van mensen in je huis die dat niet doen.
Epilogue: Een simpele keuze
Ooit zei hij: “Kies.”
Ik koos.
En zoals het bleek, maakte ik de beste keuze van mijn leven — voor mezelf.
Hoofdstuk 7: Brief van de ex
Er was een maand stilte voorbijgegaan. Ik was bijna vergeten hoe Timur klonk, toen op een zondag — precies om 9:00 uur ’s ochtends — er een brief in de post lag. Echt. Papieren. Met een postzegel en zijn handschrift op de envelop.
Ik hield hem lang in mijn handen, nadenkend: moet ik hem openen? Mijn instinct om mezelf te beschermen riep: gooi hem weg. Maar nieuwsgierigheid en de nog niet volledig genezen wond dwongen me: lees hem.
Binnenin waren twee bladen. Rechte tekst, zonder poespas:
*”Hallo,
Ik weet niet waarom ik schrijf. Misschien omdat mijn geweten zwaarder drukt dan ik had verwacht.
Ik herinner me hoe je op de bank zat met een boek, hoe je kat spinde, hoe de koffie ’s ochtends rook. Toen nam ik dit alles voor vanzelfsprekend aan. Ik dacht dat het altijd zo zou zijn.
Ik besefte niet dat ik vernietigde wat jij met liefde had opgebouwd. En toen je zei: “Ik neem mijn leven terug” — besefte ik ineens dat ik werkelijk het leven van een ander leefde, dat van jou.
Lara… zij is gewoon uit het verleden. En ik liet haar het heden binnendringen. Niet omdat ik van haar hield, maar omdat ik niet wist wie ik zelf was.
Sorry.
