Die woorden maakten iets wakker in Laura. Een sprankje vastberadenheid begon te groeien. Ze besefte dat ze niet kon wachten tot anderen haar leven zouden bepalen. Twee weken later maakte ze een afspraak bij de fertiliteitskliniek. Verscholen in een bescheiden gebouw tussen een bloemenwinkel en een wasserette, lag daar de sleutel tot haar toekomst.
Toen de receptioniste vroeg of ze het dossier van Curtis wilde, antwoordde Laura zonder aarzeling: « Ja. » Tijdens het consult herinnerde de verpleegkundige haar eraan dat het spermamonster nog steeds bruikbaar was en wettelijk van haar – Curtis had de toestemming daarvoor al lang geleden ondertekend. Het leek wel een scène uit een film, maar dit was haar realiteit.
Die avond, terwijl ze voor de spiegel haar haar kamde, opende Laura de map met de details van de behandeling. Ernaast lag een stoffige trouwfoto.
‘Je wilde dit nooit,’ fluisterde ze. ‘Maar ik wel.’ Ze legde de foto in een la, sloot die stevig en liet het verleden achter zich.
