‘Ik… weet het niet,’ fluisterde Curtis, terwijl hij naar een nieuw drankje greep om zijn onrust te verdrijven.
In de kliniek zette Laura vastberaden door. Ze tekende de toestemmingsverklaring, haalde diep adem en sloot het dossier. Dit was haar toekomst. De hormoonbehandelingen begonnen, en daarmee een gevoel van vernieuwing. Ze keek niet meer achterom.
Curtis, zich van geen kwaad bewust, vierde wat hij als een succes beschouwde. Telkens als er twijfel opkwam, verdreef hij die met whisky, gerustgesteld door Carols belofte: « Binnenkort heb je zelf een kind. »
Op een ochtend werd er een crèmekleurig kaartje onder Curtis’ hotelkamerdeur geschoven: Kom kijken wat je hebt achtergelaten. Hij dacht dat het Carols dramatische gebaar was en ging in op de uitnodiging. Maar wat hem te wachten stond, was niet het hare. Een gestroomlijnde jet met het opschrift Bennett Private stond klaar. Verward stapte hij aan boord – en verstijfde toen hij Laura zag, kalm en beheerst in een ivoorkleurig pak.
‘Hallo, Curtis,’ zei ze.
‘Laura? Wat is dit?’ stamelde hij.
