Dr. Sarah Chen zette koers naar de beroemde hindernisbaan van een mijl – een stille figuur die recht op de muur der legendes afrende.
En terwijl de tijd begon te dringen, brandde één vraag op de lippen van de verzamelde SEAL-teams:
Was deze wetenschapper op het punt het onmogelijke te proberen… of een waarheid te onthullen die de SEAL-training voorgoed zou veranderen?
De eerste uitdaging was het beklimmen van een touw – negen meter hoog zonder enige steun voor de benen.
Normaal gesproken klommen SEALs door pure kracht te gebruiken, waardoor ze binnen enkele seconden al hun energie verbruikten.
Niet Chen.
Het was vloeibaar.
Elke greepwisseling was perfect gesynchroniseerd met zijn ademhaling, waardoor hij energie bespaarde in plaats van snelheid voorrang te geven. Zijn klim duurde twee seconden langer dan Morrisons snelste poging, maar zijn hartslag bleef laag.
De ogen volgden haar zwijgend.
“Geen onnodige tractie,” mompelde een operator.
‘Haar schouderbladen staan perfect uitgelijnd,’ fluisterde een ander, verscheurd tussen bewondering en bezorgdheid. Als ze over muren sprong, sprong ze niet, ze gleed. Ze leidde haar momentum naar voren in plaats van naar boven. Haar voeten landden op de optimale steunpunten. Haar lichaam gleed over obstakels die haar normaal gesproken kostbare seconden zouden hebben gekost en haar buiten adem zouden hebben gelaten.
Wordt vervolgd op de volgende pagina.
