Voor het eerst in jaren zag ik mijn kinderen eten tot ze vol zaten. Lily huilde toen ze haar eigen bed met schone lakens zag. Jace bleef maar vragen of het echt was. Noah lachte terwijl hij door de lange gangen rende. Hun vreugde vulde het huis luider dan welke luxe dan ook ooit zou kunnen.
De woede van de zoon
Toen ontmoette ik Preston, Walters enige zoon. Hij verscheen vlak na de begrafenis, met ogen die brandden van woede.
‘Denk je dat je dit verdient?’ siste hij in Walters studeerkamer. ‘Mijn vader wist niet wat hij deed.’
‘Ik heb hier helemaal niet om gevraagd,’ antwoordde ik. ‘Ik heb hem alleen maar geholpen met water kopen.’
‘Geef het dan terug,’ snauwde Preston. ‘Teken alles aan mij over, anders krijg je spijt dat je ooit zijn pad hebt gekruist.’
Aanvankelijk dacht ik dat het verdriet was dat sprak. Maar toen begon de intimidatie.
Een steen verbrijzelde de voorruit terwijl mijn kinderen aan het ontbijten waren. Onze auto werd vernield met diepe krassen, lekgestoken banden en een dreigend briefje: Dit is van mij.
Laat in de nacht kwamen er anonieme telefoontjes binnen – alleen zwaar ademhalen en een gefluister: « Je verdient dit niet. »
