Hij heeft een vriend-advocaat, en met hem hebben die rotzakken alles geregeld. Ze verbieden me zelfs mijn kind te zien. Ren weg, Katjenka, maak niet dezelfde fouten als ik!
Na het gesprek met Elizaveta was ik compleet geschokt. Alles wat men me over deze vrouw had verteld, was leugenachtig. Ze had haar dochter niet verlaten — het kind was uit haar leven verwijderd.
Daarna belde mijn schoonmoeder, dreigend om mijn eigendommen en mijn nog ongeboren kindje af te nemen. Ik stuurde haar weg, blokkeerde haar overal en diende een verzoek tot echtscheiding in.
Semen werd zeven maanden later geboren, en ik gaf hem mijn achternaam. Ondanks alle inspanningen van de vriend-advocaat kon Viktor mij niets afnemen.
Voorhuwelijkse eigendommen, auto — alles bleef in ons bezit, voor mij en mijn zoon. Ik vestigde me rustig in mijn eigen driekamerappartement en richtte de babykamer in tijdens mijn zwangerschap. Op mijn werk kreeg ik zwangerschapsverlof toegezegd, met de verzekering dat men mijn terugkeer zou afwachten.
Ik genoot van het moederschap. Semen werd de zin van mijn bestaan, mijn bron van licht. Ik had zo gevreesd voor eenzaamheid, had gedroomd van een huwelijk. Het bleek dat ik moest dromen over dit kleine mensje met zijn schattige kuiltjes in zijn mollige handjes en wangetjes. Hij was een kopie van mijn vader — een echte opa-zoon.
Zelfs zijn neus was hetzelfde, met karakteristieke smalle neusgaten. Ik was blij dat hij niet op Viktor leek. Met die man wilde ik niets meer te maken hebben. Tegen de tijd dat Semen werd geboren, had mijn ex-man mijn bestaan al vergeten — geen berichten, geen telefoontjes. Ook mijn schoonmoeder was van het toneel verdwenen, iets waar ik ontzettend blij mee was.
Ik dompelde me volledig onder in de zorg voor mijn kind. De wereld veranderde voor altijd met zijn komst. Mijn ouders kwamen regelmatig op bezoek — mama en papa. Grootmoeder en grootvader waren dol op Semen en hielpen met plezier. Mijn moeder steunde me met alles wat ze had, moedigde me aan.
Maar ik had die steun niet eens nodig. Ik had nergens spijt van — alles werd goedgemaakt door de komst van mijn zoon. Gelukkig had ik tijdig de ware aard van Valentina Petrovna en Viktor doorzien en was ik uit hun slangenhol ontsnapt. Nu werd Semen en mij niets meer bedreigd, en we leefden rustig en vredig, blij met elke dag.
‘s Ochtends en ‘s avonds maakten we wandelingen in het park, voerden de eenden en de mussen. ‘s Nachts sliep de baby diep, zonder humeurig te zijn. Hij at met plezier en groeide snel. En ik keek naar hem, soms slikte ik bijna van de overvloedige tederheid. Met mijn zoon vervulden alle dierbare wensen zich, en de eenzaamheid verdween voorgoed. Semen had me daarvan verlost.
