Ik stelde me voor hoe mijn schoonmoeder de helft van een klein beetje zout in een zakje deed en de “kostbare inhoud” in de gemeenschappelijke tas pakte. Zo’n kleinzieligheid deed me natuurlijk walgen. Maar aan de andere kant was ik blij dat we zo uit elkaar waren gegaan met Maksim, en dat ik zijn moeder nooit meer hoefde te zien.
Toen de drukke periode op mijn werk voorbij was, nam ik in oktober zoals gepland een paar weken vakantie en vertrok naar het buitenhuis van mijn grootvader. Het gesneden huisje deed denken aan een sprookjesachtig paleisje. Oktober was verrassend warm, en de gouden bladeren bedekten de paden en steegjes.
Ik zwierf door het bos en sliep in het huis van mijn grootvader, dat zoveel herinneringen bewaarde. Op een dag ging ik thee drinken bij de al erg oude buurvrouw tante Klava, die nog bevriend was met mijn grootmoeder. We hadden een hartelijk gesprek en bleven tot laat in de avond zitten.
Valentina Petrovna belde me een paar keer, maar ik nam niet op. Maksim had mijn nummer geen enkele keer gebeld, waar ik overigens geen spijt van had. Gelukkig liep alles precies zoals het liep. Was het nu anders gegaan, dan had ik Igor niet ontmoet. Mijn toekomstige man bleek een geweldig mens. Ook met mijn schoonmoeder had ik geluk — zijn moeder zag mij als een geschenk voor haar zoon.
Kort daarna kregen Igor en ik een prachtig zoontje, Semjon. Over Maksim en Valentina Petrovna was ik allang heen, gelukkig met mijn nieuwe man en dol op ons kleine zoontje. Zoals men terecht zegt: als er geen ongeluk was geweest, zou er geen geluk zijn gekomen!
