In haar zak trilde haar telefoon. Een bericht van Dmitri — hij schreef eenmaal per week, volhardend. “Anja, laten we afspreken. We moeten praten. Ik begrijp dat ik ongelijk had. Laten we opnieuw beginnen.”
Ze verwijderde het bericht zonder het uit te lezen.
De sleutels van de studio voelden koel en prettig in haar hand. Haar eigen sleutels. Van haar eigen woning. Al was het klein, al lag het ver van het centrum. Maar hier kon niemand haar wegcijferen, onzichtbaar maken, veranderen in een last.
De baby bewoog, duwde van binnenuit.
— Het belangrijkste is dat we een thuis hebben waar niemand ons kan wegstrepen, — fluisterde Anja terwijl ze haar buik streelde. — Waar we belangrijk zijn en nodig. Gewoon omdat we er zijn.
Op de rivier buiten dreven eenden. De zon steeg hoger en vulde de studio met warm licht. Anja glimlachte. Het zou goed komen. Dat wist ze heel zeker.
