’s Avonds kwam Ilja thuis. Voordat hij naar huis reed, had hij lange tijd in zijn auto bij een elektronicazaak gezeten. In de zoekbalk van zijn telefoon had hij twee woorden ingetikt: “AnnaV designer”.
Hij zag een website, foto’s van professionele modellen in jurken van zijn vrouw, prijzen in euro’s, links naar blogs. Hij zag een hele wereld — succesvol en mooi — die parallel aan de zijne had bestaan, in zijn eigen appartement, en waarvan hij niets had geweten.
Zwijgend liep hij het stille, lege atelier binnen en zette een grote, zware doos op tafel. Anna opende hem. Binnenin, omarmd door piepschuim, lag een nieuwe, glanzende, professionele naaimachine. Die waar ze al zo lang van droomde, maar die ze zich nooit had durven veroorloven, omdat die “te duur was voor een hobby”.
Hij zei niets. Hij keek haar alleen aan — met een schuldige en tegelijk grenzeloos bewonderende blik.
