Maar op de huwelijksnacht klonk er een vreemde kreet uit de slaapkamer, en wat ik zag liet me sprakeloos achter…

Mijn vader hield een enorm boeket bloemen vast dat hij voor haar had samengesteld; hij had een romantische verrassing gepland, maar hij struikelde over het oude tapijt en gooide alles omver. Larissa viel gillend van schrik op het bed, maar barstte meteen in nerveus lachen uit. Mijn vader, blozend en lachend tegelijk, verontschuldigde zich terwijl hij haar overeind hielp.

Op dat moment begreep ik het: alle angst en drama die ik me had ingebeeld, waren slechts bewijs van hun liefde. Ondanks hun leeftijdsverschil, ondanks zoveel jaren van eenzaamheid, waren ze eindelijk gelukkig en stond hun leven samen nog maar aan het begin.

Die avond, nadat we de bloemen hadden geplukt en het gelach was bedaard, zaten we opgelucht allemaal in de woonkamer. De gil die ons zo had laten schrikken, was veranderd in een grappige anekdote waar we nog jaren om zouden lachen. Mijn vader en Larissa sliepen, in elkaars armen, en voor het eerst in lange tijd voelde het huis weer compleet aan.