Maar tien minuten later lachte hij niet meer – niet toen hij de weegschaal zag, en ook niet toen hij besefte wie de oom van de jongen was.

De man was vijftien minuten na Wesley aangekomen. Hij werd meteen geholpen. Geen vragen, geen argwaan, geen verzoek om extra identificatie, alleen glimlachen, handdrukken en een “Welkom bij First National Heritage.” Wesley zag Chelsea Morrison een kop koffie voor Bradley halen uit de pauzeruimte. Ze stonden lachend bij de waterkoeler.

Hun blikken bleven gericht op Wesleys hoek. Weer gelach. Hij kon hun gesprek niet horen. Dat hoefde ook niet. Hij keek toe hoe een rijke vrouw, gekleed in een designerjurk, een cheque stortte van wat leek op duizenden dollars. Het hele gebeuren duurde drie minuten. Ze vertrok zonder ook maar een blik te werpen op de jonge zwarte man die alleen bij het bezemkastje zat.

Een oudere vrouw