Een man die naar iemand glimlacht | Bron: Midjourney
Een kwetsbare man die naar iemand lacht | Bron: Midjourney
Ik zat naast hem. Ik hield zijn hand enorm vast. Ik vroeg niet waarom Brian en Kayla vertrokken waren. Ik vroeg niet of het hem speet. Ik praatte niet over het verleden.
Wij zaten daar, vader en dochter, en keken naar het middaglicht dat door het raam naar beneden viel.
De verpleegster zei dat hij een operatie nodig had. Iets met zijn hart. Iets duurs dat de verzekering niet volledig vergoedt.
Een verpleegster | Bron: Pexels
Een verpleegster | Bron: Pexels
De volgende dag betaald ik anoniem voor de operatie. De verpleegster glimlachte naar mij. Ze leek niet te weten wie ik was, maar ze vroeg ook niet waarom ik me zorgen maakte om een oude man in kamer 237.
Drie dagen later belde mama.
« Ze vertelden ons dat jij het was, » zei ze, haar stem brak van hoop. « De betaling voor de operatie. Ze bevatten dat een familielid al had gezorgd. »
Vrouw in gesprek met haar mobiele telefoon | Bron: Pexels
Een vrouw praat op haar mobiele telefoon | Bron: Pexels
De volgende middag verzamelde ik haar voor het etablissement en gaf haar een cheque met genoeg geld voor een eigen woning. Een rustige plek waar ze haar vader kon bezoeken zonder zich zorgen te hoeven maken over de huur.
Ze huilde en omhelsde mij. Ze liet me lange tijd niet los.
« Het spijt me, » fluisterde ze in mijn schouder. « Het spijt me zo. »
Sommige excuses komen vier jaar te laat. Maar soms komt het voor: beter laat dan nooit.
