Mijn drie ‘blinde’ dochters zouden mijn gezicht nooit zien — totdat ze door een druk park naar een slapende vrouw op een bankje renden en haar vroegen: ‘Oma, waarom heeft papa ons nooit over jou verteld?’ En wat er daarna gebeurde, zette mijn wereld op zijn kop.

‘Kun je het liedje neuriën?’ vroeg ik.

Alle drie begonnen ze een langzame, tedere melodie te neuriën die ik nog nooit eerder had gehoord. Het leek wel uit een andere tijd te komen, een wiegeliedje dat van moeder op dochter was doorgegeven.

‘Wie heeft je dat geleerd?’ mompelde ik.

“Oma Margaret,” antwoordde Maren. “Ze zei dat mama dat liedje geweldig vond toen ze klein was.”

Mijn overleden vrouw was een wees, tenminste dat wist ik.