Inleiding

Soms komt liefde in de eenvoudigste vormen.
Voor mij kwam het in de vorm van een klein, ouderwets portofoontje.
Mijn kleinzoon gaf het me met een glimlach en zei:
“Zo kunnen we praten als jij je alleen voelt, oma.”
Ik vond het lief, een beetje ondeugend zelfs – maar ik had geen idee hoeveel dat kleine gebaar voor ons beiden zou betekenen.

Hoe het begon

Sinds mijn man was overleden, woonde ik alleen. Mijn kinderen en kleinkinderen kwamen vaak langs, maar ’s avonds was het huis stil.
Mijn kleinzoon van acht, Tom, merkte dat ik me soms verdrietig voelde.
Op een dag kwam hij naar me toe met een klein pakketje dat hij zelf had ingepakt.
Binnenin zat een portofoonset.
“Deze is voor jou,” zei hij. “De andere hou ik. Dan kunnen we praten als je niet kunt slapen.”

We stelden de frequentie in en testten hem meteen.
“Hallo oma, hoor je me?”
Zijn stem klonk helder door. Ik lachte en voelde me – voor het eerst in lange tijd – niet meer alleen.

Onze nieuwe gewoonte

Elke avond, rond negen uur, hoorde ik een zacht gekraak en dan:
“Oma, ben je daar?”
We praatten over van alles: zijn school, zijn hond, de sterren buiten zijn raam.
Soms viel hij in slaap met de portofoon naast zich.
Het was onze kleine geheime traditie – iets tussen ons tweeën.