Harpers volgende woorden deden me bijna mijn telefoon laten vallen.
« Ze zijn allebei vertrokken en hebben haar daar achtergelaten. »
Camden ging meteen naar Harpers huis, huilde ontroostbaar en smeekte om een bank om op te slapen.
« Ik zei hem dat hij in zijn auto moest slapen, » zei Harper. « Hij heeft je leven verpest voor een pathologisch mens, een stuk vuilnis, en hij besefte eindelijk wat hij had gedaan. Hij huilde en zei: ‘Ik verdien dit, hè?’ En ik zei: ‘Ja, dat verdien je zeker, man.’ »
Ik dacht dat dat het einde van het verhaal was, dat ik eindelijk verder kon gaan, wetende dat karma hen beiden had ingehaald, maar twee weken na de ramp met het verjaardagshuisje ontving ik een brief.
Twee weken na het ongeluk met de blokhut ter gelegenheid van het jubileum ontving ik een brief.
Het kwam uit Camden. Ik overwoog het te verbranden, maar mijn nieuwsgierigheid won het. Ik heb het verscheurd.
Oakley, ik weet dat ik niets kan goedmaken en dat ik je vergeving niet verdien, maar ik wil dat je de waarheid weet voordat iemand anders het hoort. Ik heb een DNA-test laten doen nadat dit allemaal gebeurd was. De baby… is niet van mij. Ze is nooit van mij geweest. Het spijt me. Camden.
Ik pakte zijn zielige brief, vouwde hem netjes op en stopte hem in een la naast de echofoto van dit leven dat er niet had mogen zijn.
Ik heb het verscheurd.
Drie maanden later ontving ik opnieuw een telefoontje.
Dit keer was het Elises moeder. Ik wilde bijna niet antwoorden, maar om de een of andere reden deed ik het toch.
En toen zei ze iets waardoor ik zo snel ging zitten dat ik de stoel bijna miste. Elise had de baby bij haar moeder achtergelaten en was de stad uit gevlucht. Geen adres, geen afscheid, niets. Ze was gewoon weg.
« En de baby, Oakley, » fluisterde zijn moeder, haar stem vermoeid en bedroefd.
Ze zei iets tegen me waardoor ik zo snel ging zitten dat ik de stoel bijna miste.
