Mijn man raakte vol trots de buik van zijn zwangere maîtresse aan, ervan overtuigd dat hij eindelijk zijn afstamming had veiliggesteld – totdat een simpele envelop zijn hele imperium verwoestte.

Het Marceau was altijd al een symbool van prestige: smetteloos wit linnen, Frans kristal dat het licht ving, en een pianist die zachte jazz speelde die de drukte van de stad buiten de muren deed vergeten.

Maar voor Isabel Cortés voelde deze avond minder als een feest en meer als een lang afscheid.

Tegenover haar zat haar man, Héctor Valdés, met wie ze al elf jaar getrouwd was. Hij was elegant en zelfverzekerd, met die zelfvoldane glimlach die ze nu maar al te goed herkende. Naast hem, veel dichterbij dan de fatsoenregels toelieten, zat Claudia, zijn openlijk erkende maîtresse. Ze was zeven maanden zwanger. Haar jurk sloot strak om haar rondingen en ze had een hand op haar buik, alsof het een reeds gewonnen trofee was.

‘Laten we realistisch zijn, Isabel,’ zei Héctor neutraal, zonder haar aan te kijken. ‘Een imperium heeft continuïteit nodig.’

Hij schoof een map over de tafel. Isabel begreep meteen wat het was: een herstructurering van activa. Haar adem stokte toen ze twee namen in rode inkt doorgestreept zag.

De rest staat op de volgende pagina.