“Ik heb getekend,” zei ze zachtjes, “omdat je verdient wat je te wachten staat.”
Ze rommelde in haar tas en haalde er een donkergele envelop uit met de stempel van een particulier medisch laboratorium. Ze legde de envelop voorzichtig op tafel, zodat de naam van de vermeende erfgenaam onleesbaar werd.
“Je bent geobsedeerd door bloedlijnen, hè?” zei Isabel kalm. “Voordat je feestviert, moet je dit eerst even lezen.”
Héctor aarzelde. Claudia’s gezicht werd bleek.
‘Ga je gang,’ mompelde Isabel. ‘Of ben je bang voor wat je voorouders ervan zouden zeggen?’
De pianist aarzelde even en stopte toen abrupt. De lucht vulde zich met een voelbare spanning.
Héctor scheurde de envelop met trillende hand open. Het geluid van het scheurende papier overstemde de muziek, die op de achtergrond langzaam weer op gang kwam.
Zijn blik gleed eenmaal over het rapport… en toen nog een keer. Zijn gezicht werd bleek.
‘Wat is er?’ vroeg Claudia bezorgd.
Héctor antwoordde niet. Hij liet het papier op tafel vallen.
DNA-vaderschapstest,
biologische waarschijnlijkheid: 0,00%
‘Dat is onmogelijk,’ stamelde hij. ‘Er moet een vergissing zijn.’
Isabelle leunde achterover en vouwde rustig haar handen.
“Drie tests. Twee verschillende laboratoria. Allemaal op mijn kosten,” antwoordde ze. “Dit kind is niet van jou, Héctor.”
Claudia sprong op.
“Je liegt!” schreeuwde ze. “Je probeert ons te vernietigen!”
‘Nee,’ antwoordde Isabel kalm. ‘Ik geef je de waarheid terug die je van me hebt gestolen.’
Héctor staarde naar Claudia alsof hij haar voor het eerst zag.
‘Van wie is dit kind?’ vroeg hij.
Claudia zakte in elkaar en barstte in onbedaarlijk snikken uit.
“Je zei dat het er niet toe deed,” riep ze uit. “Je zei dat niemand het ooit te weten zou komen!”
De rest staat op de volgende pagina.
