Het station is lawaaierig, vol rolkoffers en galmende omroepberichten. Elise ziet echter alleen vage silhouetten. Ze scant de banken, de gezichten… en dan blijft haar blik hangen.
Een oudere man met wit haar en een licht gebogen rug zat aan het einde van het perron. En in zijn door de jaren getekende gelaatstrekken herkende ze meteen degene op wie ze verliefd was geweest: Adrien .
De hereniging is overweldigend. Tranen, armen die elkaar weer omarmen, woorden die eruit stromen. Dan komt de zin die alles verandert:
“Je hebt geen idee wat me is overkomen.”
Adrien bekende vervolgens dat hij niet uit eigen vrije wil was vertrokken. Hij legde uit dat hij na dat uitstapje om melk te kopen onbewust in een gevaarlijke spiraal terecht was gekomen, veroorzaakt door een aantal zeer slechte financiële beslissingen. Hij raakte verstrikt in een crimineel netwerk en was vervolgens jarenlang gedwongen om undercover met de autoriteiten samen te werken om zijn familie te beschermen en de organisatie te helpen ontmantelen.
Het was onmogelijk om terug te keren, onmogelijk om ook maar enig teken van leven te geven zonder Elise en de kinderen in gevaar te brengen. Hij kreeg zijn vrijheid pas veertig jaar later terug, toen het allemaal eindelijk voorbij was.
Afwezigheid vergeven: een reis, geen vingerknip.
Geconfronteerd met deze onthullingen voelt Elise een verwarrende mix van opluchting, woede en verdriet. Opluchting omdat ze weet dat hij haar nooit uit liefde heeft verlaten. Woede om de voorbije decennia, de verjaardagen en belangrijke momenten die hij niet met haar heeft gedeeld. Verdriet omdat ze ziet hoe de tijd zijn sporen heeft achtergelaten op hun gezichten en hun verhaal.
En toch, wanneer ze hand in hand zij aan zij over straat lopen, wordt één ding duidelijk: ondanks alles is de band nooit helemaal verdwenen. Hun toekomst zal ongetwijfeld gevuld zijn met moeilijke gesprekken, vragen en aanpassingen. Maar de band is er weer.
