‘Wanneer was je van plan om met me over deze afschrijving op mijn kaart te praten?’ vroeg ik hem.
‘We vertellen het je nu toch?’ antwoordde ze luchtig. ‘De cruise vertrekt over drie dagen. Britney is er al helemaal klaar voor! Je vader en ik gaan ook mee. Natuurlijk moet er iemand zijn om haar gezelschap te houden. En bovendien leek het ons een leuke familievakantie.’
Een familievakantie. Een vakantie die ik volledig zelf heb betaald, zonder dat ik er ook maar voor was uitgenodigd.
“Gaan jullie allemaal op cruise met mijn creditcard zonder het mij te vragen?”
“Holly, praat niet zo. Je weet dat je vader de laatste tijd vreselijke rugpijn heeft, en we doen nooit iets leuks samen. Je zou blij voor ons moeten zijn in plaats van te klagen over het geld. Bovendien ben je altijd te druk met je werk om te reizen. De punten zullen goed zijn voor je kredietscore, of zoiets.”
Op dat moment veranderde er iets in mij, definitief. Het was geen woede, niet echt. Het was iets kouders, iets berekenders dan simpele razernij of frustratie. Een helderheid die zich in de loop der jaren had opgebouwd, kristalliseerde zich eindelijk uit tot iets wat ik kon bevatten en gebruiken.
‘Je hebt gelijk, mam,’ zei ik, mijn stem plotseling kalm en volkomen zelfverzekerd. ‘Ik hoop dat jullie allemaal een fantastische tijd hebben op de cruise. Geniet van de reis.’
Er viel een lange stilte aan de andere kant van de lijn. Mijn moeder was er niet aan gewend dat ik zo gemakkelijk en zonder protest toegaf. Normaal gesproken ontstond er een ruzie tussen ons, gevolgd door verwijten van haar kant, waarna ik me overgaf en mijn excuses aanbood voor het maken van zo’n ophef over zoiets onbenulligs.
vervolg op de volgende pagina
