Het spijt me. Ze zei: “Ik was vergeten dat je het geheim wilde houden en dat iedereen ernaar vroeg!” “Maak je geen zorgen om Margaret. Ze bedoelde het goed. Je hebt rare namen gekozen.”
Ik was erg voorzichtig toen we besloten om een geslachtsonthullingsfeestje te organiseren.
Ik had een lijst met alles wat ik moest regelen om Patricia-proof te worden. Het moest klein zijn, zodat ik kon plannen en het grootste deel van het werk gedaan kon krijgen.
Op een nacht lag ik zuchtend in bed en maakte me zorgen over alles wat er mis kon gaan.
“Het zou makkelijker zijn om haar gewoon niet uit te nodigen,” zei ik tegen Daniel.
“Ze bedoelt het goed,” antwoordde Daniel, terwijl we onze vingers in elkaar verstrengelden. “Geef haar een kans. Ze zal je geen pijn doen als je de taart aansnijdt.”
Mijn man. Altijd vol hoop. Ik geef nooit iemand op, zelfs niet als ze spectaculaire sabotage hebben gepleegd.
In de middag vond er in de achtertuin een zorgvuldig voorbereid evenement plaats.
De esdoorns verstrooiden het zachte zonlicht van juni en wierpen schaduwen op de elegant gedekte tafel.
Roze en blauwe lekkernijen sierden de randen. Ik serveerde macarons met prachtige kleurverlopen, cupcakes met kleine genderneutrale vraagtekenstokjes en gratis bubbels.
In het midden stond een taart. Een grote witte lekkernij die al onze hoop en verwachtingen bevatte.
Jenny, mijn schoonzus, is bevallen van een kind.
De taart had witte glazuur, kleine suikervraagtekens en een grappige “Jongen of meisje?”-topper. Hij was perfect.
Voor een kort, glorieus moment dacht ik dat we deze mijlpaal zonder drama konden bereiken.
Patricia is gearriveerd.
