Na een tijdje sprak Marlene zacht:
“Ze vertelde haar vriendin dat ze het ging doen. Ik hoorde haar. Dus heb ik de set verwisseld. Ze vernietigde een replica van de tweedehands. De originelen zijn veilig op mijn zolder. Ik heb de camera geïnstalleerd. We hebben alles vastgelegd.’
Voor het eerst in een paar weken glimlachte ik.
Ik liet Sandra geloven dat ze won. Ze liep trots, tevreden. Maar drie dagen later, op de bruiloft, kwam de waarheid naar buiten.
De kamer verlicht met witte bloemen en rustige muziek. Ik nam de microfoon en zei:
“Er is iemand die ik moet eren – mijn moeder, Alice.”
Op het scherm verscheen een foto, waarin we de kristallen glazen polijsten. Toen kwam de film.
Er was een stem van Sandra:
“Als Jennifer een eerbetoon aan iemand wil brengen, dan moet ik het zijn. Het is tijd om van Alice’s dierbare herinneringen af te komen.”
Voor de complete kookstappen ga je naar de volgende pagina of open je de knop (>) en vergeet niet om dit te DELEN met je Facebookvrienden.
