Wanneer schoonheid geen druk meer is, maar een spel voor twee wordt.
Die dag zaten moeder en dochter samen op de badkamertegels te huilen. Elise vertelde over haar eigen onzekerheden als tiener, haar ‘pantser’ van make-up, de constante angst om niet goed genoeg te zijn. Daarna vertelde ze Camille wat ze zelf op haar leeftijd graag had willen horen: dat ze al goed genoeg was, geliefd, mooi in haar uniekheid .
In plaats van make-up te verbieden of haar lijden te bagatelliseren, koos Élise voor een andere weg: ze transformeerde dit pijnlijke moment in een gedeeld ritueel. Ze beloofde eens per week eerder naar huis te komen voor “badkameravonden”: haar uitproberen, lichte make-up, gesprekken, lachen… Niet om Camille te veranderen, maar om haar te helpen zichzelf weer op te bouwen en haar eigen perspectief te herontdekken.
