Voordat ze wegging, legde Jennifer een verzegelde brief op tafel. Rick had die voor ons geschreven.

In deze brief zei hij dat hij het pact niet had verbroken, maar dat hij alleen hulp nodig had om het na te komen. Hij bedankte ons voor onze liefde zoals alleen wij die konden geven. Hij noemde ons de broers naar wie hij altijd had verlangd.

Die avond zaten we op de trappen van Ricks ouderlijk huis en luisterden we naar zijn stem op een oude cassetteband. Hij zei dat we dit moment niet moesten laten uitmonden in spijt, maar in een dierbare herinnering.

Ted lachte zachtjes, de tranen sprongen hem in de ogen. “Hij was altijd te laat.”

‘Ja,’ zei ik. ‘Maar hij is toch gekomen.’

Soms lopen reünies niet zoals gepland.

Soms gebeuren ze wanneer we eindelijk leren luisteren.