Zijn gezicht werd lijkbleek. Hij begon zenuwachtig om zich heen te kijken.
— Jij… je liegt! Dit is een provocatie!
— Nee, Misha. Het is de waarheid. En als je nu niet uitstapt en voor altijd uit mijn leven verdwijnt, dan geef ik de opname aan de politie. En aan mijn advocaat. Ik hoop dat je ervan geniet om uit te leggen waarom je een moord plande voor een erfenis.
Hij probeerde mijn hand vast te pakken, maar ik trok die weg.
— Ik meen het. Stap uit. Nu.
Hij keek me aan met haat. In zijn ogen was geen spoor van spijt — alleen woede om het mislukken van zijn plan.
— Je bent een dom mens, — siste hij. — Je had als een koningin kunnen leven. En nu blijf je alleen achter met je geld. Hoe lang nog?
— Langer dan jij dacht, — zei ik. — Ga. En als je ooit nog probeert contact met me op te nemen — klaag ik je aan. Niet alleen voor bedreigingen, maar ook voor fraude, psychologische druk en een poging tot moord.
Hij stapte uit. Smeet de deur zo hard dicht dat de auto ervan trilde.
Ik reed naar huis. Onderweg belde ik mijn moeder. Ik vertelde haar alles. Ze huilde en smeekte me voorzichtig te zijn. Ik beloofde het.
Er is inmiddels een maand voorbij. Misha is verdwenen. Geen telefoontjes, geen berichten. Ik heb de sloten vervangen, de beveiliging versterkt, een advocaat in dienst genomen — al mijn bezittingen heb ik in een vertrouwensbeheer op naam van mijn moeder gezet.
Soms word ik ’s nachts nog wakker in het koud zweet, als ik me voorstel hoe alles had kunnen aflopen als ik die opname niet had gehad. Als ik niets had gehoord…
Maar ik héb het gehoord. En daarmee mijn leven gered.
Nu weet ik: liefde is geen blind vertrouwen. Liefde is gezond verstand, voorzichtigheid en het vermogen iemand te zien zoals hij werkelijk is — zonder roze bril. Vooral als het om geld, erfenissen en vertrouwen gaat.
En mijn verloofde? Hij kreeg geen huwelijk. Hij kreeg een opname die hem achter de tralies kan zetten. En laat hem dat maar weten: ik ben geen slachtoffer. Ik ben degene die hoorde, begreep… en overleefde.
