En toen besefte ik: de vlek was misschien niet van een mens afkomstig, maar de littekens die het achterliet wel.
Het officiële onderzoek was binnen een week afgerond, maar de emotionele nasleep bleef veel langer hangen. Op papier was de zaak helder: geen misbruik, geen misdrijf – slechts een misverstand veroorzaakt door een vage opmerking van een kind en een ongelegen vlek. Maar in de praktijk verdwijnen beschuldigingen niet zo gemakkelijk.
Emily herstelde snel – dat doen kinderen vaak. Ze klaagde niet meer over pijn bij het zitten, en nadat haar kinderarts had bevestigd dat ze slechts een lichte kneuzing aan haar stuitje had overgehouden aan de val van de klimrekken, leek het incident uit haar geheugen verdwenen. Ze was veel meer geïnteresseerd in haar nieuwe aquarelset dan in wat de politie haar ook maar had gevraagd.
Voor de volwassenen was het echter niet zo eenvoudig.
Daniel trok zich terug. Mijn broer – die altijd als eerste reageerde na een lange dienst – beantwoordde plotseling mijn berichtjes niet meer. Toen hij eindelijk opnam, klonk zijn stem zwaar van bitterheid. ‘Je kunt niet zomaar weer aan het werk gaan alsof er niets gebeurd is nadat rechercheurs aan je deur hebben geklopt,’ zei hij. ‘Mensen praten. Ze kijken je anders aan.’
Ik kon het schuldgevoel niet van me afschudden. Ik had niet gebeld, maar ik had zwijgend in het kantoor van de directeur gestaan, verteerd door twijfel. Zelfs maar een seconde had ik me afgevraagd of mijn broer mijn dochter iets had kunnen aandoen. Dat onuitgesproken vermoeden had een kloof tussen ons gecreëerd.
