Dat weekend kwam ik onaangekondigd langs terwijl ze aan het brunchen waren bij het zwembad – dezelfde setting, dezelfde zelfvoldane houding. Rachel lag er languit bij met een zonnebril op, nippend aan een ijskoffie, en zag eruit als een echte suburbaniet. Mark keek ongemakkelijk.
‘Anna,’ zei Rachel botweg, ‘dit gaan we niet doen.’
‘Ik ben hier niet voor drama,’ glimlachte ik. ‘Gewoon een demonstratie.’
Voordat ze konden reageren, liep ik naar binnen, rechtstreeks naar de woonkamer. Ik kende dat huis nog steeds van binnen en van buiten – ik had ooit de helft ervan ingericht. Ik haalde de stekker uit Rachels geliefde Peloton-fiets, die waar ze elke ochtend online zo over opschepte.
Toen ik het naar buiten sleepte, voelde ik dat ze allebei gespannen raakten.
‘Anna, wat is er in hemelsnaam aan de hand?’ begon Mark.
‘Ik wilde je gewoon een lesje leren,’ zei ik, mijn stem kalm maar vastberaden. ‘Je wilde Lily laten weten hoe het voelt om iets te verliezen waar ze van houdt, toch?’
