Die zomer deed Lily mee aan een lokale modeontwerpwedstrijd. Ze werkte dag en nacht – schetsen, knippen, naaien – en bouwde haar zelfvertrouwen draadje voor draadje weer op. Toen haar ontwerpen eindelijk op de catwalk verschenen, klonk het applaus als donder.
Mark kwam ook, en bleef rustig achteraan staan. Daarna zei hij zachtjes: « Ze is… ongelooflijk. » «
Dat was ze altijd al, » antwoordde ik.
Hij knikte, met neergeslagen ogen. « Ik had het moeten tegenhouden. Het spijt me. »
Het was geen vergeving, maar het kwam er wel dichtbij.
Terwijl Lily en ik naar de auto liepen, pakte ze mijn hand vast. ‘Mam, je hebt ze niet alleen een lesje geleerd,’ zei ze. ‘Je hebt mij er ook een geleerd: dat voor jezelf opkomen niet betekent dat je je mond moet houden.’
