Mijn zus stortte zich op me, trok alle hechtingen uit mijn operatiewond op mijn buik en schreeuwde: “Jij nepzieke, ik ga je voor de ogen van de hele familie uitkleden!” – acht minuten later ging de deur plotseling open en veranderde één enkele zin haar leven.

Terugkijkend was het een van de eerste cruciale momenten in mijn leven. De waarheid lag recht voor mijn neus, helder verwoord door een vriend die geen reden had om te liegen. En toch koos ik voor de versie van de werkelijkheid waarin mijn zus niet zo slecht kon zijn.

Ontkenning is een krachtig middel, vooral als je ermee opgroeit.

Ik ben in Oregon gaan studeren, deels omdat de ontwerpopleiding uitstekend was, maar vooral omdat het ver genoeg van huis was, zodat Victoria niet zomaar onaangekondigd kon langskomen om te “controleren” of ik deed alsof.

Vier heerlijke jaren lang kon ik gewoon leven zonder constant op mijn hoede te hoeven zijn.

Ik ontdekte cafés waar de barista’s mijn bestelling kenden, late avondwerksessies in de studio verlicht door computerschermen en sfeerverlichting, en vriendschappen zonder verwijten. Ik studeerde interieurontwerp en leefde van middelmatig afhaaleten.