Ik lachte en zei: « Je wordt oud, mam, wat een vreemde gedachte. Héctor en ik zullen gelukkig zijn. »
Mijn moeder glimlachte alleen maar, met een afwezige, droevige blik in haar ogen. Ik drukte het kussen tegen mijn borst, alsof mijn moeder naast me zat, mijn haar streelde en me troostte.
Het bleek dat ze altijd al wist hoeveel een dochter zou lijden als ze de verkeerde man koos. Het bleek dat ze een plan B voor me had klaargelegd; geen rijk plan, maar wel een plan B dat me behoedde voor wanhoop.
Die nacht lag ik op het harde bed in mijn kleine huurkamer, het kussen tegen mijn borst geklemd, terwijl mijn tranen de kussensloop doordrenkten.
Maar deze keer huilde ik niet om Héctor. Ik huilde omdat ik van mijn moeder hield.
Ik huilde omdat ik me gelukkig voelde, omdat ik tenminste nog een plek had om naar terug te keren, een moeder die van me hield en een grote wereld die op me wachtte.
