— En u? — Tamara keek haar strak aan. — Bent u bereid hem los te laten? Hem zijn eigen leven te laten leiden?
Galina liet haar hoofd zakken.
— Ik zal mijn best doen. Echt waar.
Na haar vertrek zat Tamara lang in het donker. Barsik nestelde zich op haar schoot en begon te spinnen. Ze aaide hem en dacht na.
Kan een mens veranderen? Kan Viktor weer die man worden van wie ze ooit hield? Kan Galina écht een stap terug doen?
Ze wist het niet. Maar één ding wist ze wel — ze zou nooit meer toestaan dat iemand haar vrijheid afnam. Ze zou haar appartement nooit opgeven, haar onafhankelijkheid, haar recht om zichzelf te zijn.
En wat Viktor betreft… de tijd zou het leren. Als hij echt van haar hield, zou hij het bewijzen. Niet met woorden, maar met daden. En misschien, misschien, zou er dan een echte familie kunnen ontstaan. Zonder controle. Zonder manipulatie. Zonder dat zij zichzelf moest opgeven.
Tamara deed het licht aan en liep naar de keuken om te koken. Barsik huppelde achter haar aan, miauwend.
Het leven ging verder. Haar leven. In haar appartement. Volgens haar regels.
En dat voelde prachtig.
