De zaal werd doodstil, alle gasten keken naar deze scène alsof we in een nachtmerrie waren beland.
Ik was verlamd, niet wetend hoe ik moest reageren op haar beschuldigingen. De blik van mijn man, ook verbijsterd, brak mijn hart. Hij zat gevangen tussen de liefde voor zijn moeder en de belofte die hij zojuist aan mij had gedaan. Het voelde allemaal onwerkelijk.
Op dat moment stapte haar zoon naar voren, en wat hij deed, liet haar sprakeloos achter.
Op dat moment liep mijn man snel naar zijn moeder toe, zijn gezicht vol verwarring en onbegrip. Hij knielde voor haar neer en nam zachtjes haar handen vast.
De stilte in de zaal was beklemmend, alle ogen waren op hen gericht.
Hij begon rustig maar beslist tegen haar te praten en legde uit dat deze dag een feest voor onze familie had moeten zijn, een moment waarop we allemaal samen blij zouden moeten zijn.
Hij zei dat haar gedrag ons alleen maar verder uit elkaar dreef en dat hij het niet kon accepteren dat zijn moeder dit belangrijke moment voor ons kapotmaakte.
Hij nam de tijd om haar te herinneren aan zijn liefde voor haar, maar ook aan zijn liefde voor mij.
Met alle geduld die hij in zich had, vroeg hij haar ons huwelijk te respecteren en zich bij ons aan te sluiten in vreugde.
Toen viel er opnieuw een zware stilte in de zaal, en langzaam stopte mijn schoonmoeder met schreeuwen.
Ze sloeg haar ogen neer, zichtbaar beschaamd, en er viel een lange stilte tussen ons. Uiteindelijk knikte ze, en hoewel ze niet tevreden was, besloot ze de rest van de ceremonie zwijgend bij te wonen.
De bruiloft ging, ondanks de spanning, toch door.
