De volgende ochtend vond Michael een brief op het nachtkastje, geschreven in Harolds nette handschrift:
“Treur niet om de verloren jaren, mijn zoon. Bouw aan de jaren die nog komen.”
Liefde is niet wat je aan het einde zegt, maar wat je doet zolang er nog tijd is.
Sindsdien keren Michael en Ethan elke winter terug naar hetzelfde parkbankje waar Harold vroeger in de sneeuw lag te luieren. Ze voeren de eenden, kijken naar het glinsterende ijs op de vijver en praten over de man die hen leerde dat liefde zelfs in stilte standhoudt.
