Ik glimlachte. Ik klapte. Als mensen vroegen: “Ben jij de oudste?”, antwoordde ik zacht: “We lijken helemaal niet op elkaar, en ik heb al een zoon van acht!”
Ze wilden een compliment geven. Maar het deed pijn.
Een toespraak die te diep sneed
Het diner liep ten einde. Luka fluisterde dat de kroonluchter leek op een ruimteschip. Zijn enthousiasme was mijn anker.
Toen begonnen de speeches.
Violetta stond op met een glas champagne en bedankte de gasten. Ze zag eruit als een stralende bruid. Maar achter haar zoete stem schuilde scherpte.
“Ik wil iets bijzonders zeggen over mijn oudere zus Aline,” glimlachte ze naar mij.
Luka’s ogen glansden terwijl hij naar mij keek.
Misschien zou ze vriendelijk zijn.
Maar toen zei ze:
“Aline is een voorbeeld voor velen. Ze is een sterke, onafhankelijke alleenstaande moeder, die blijkbaar door anderen wordt afgewezen.”
Gelach klonk door de zaal.
Alles in mij brak.
Ik wilde denken dat ik het verkeerd had gehoord – misschien was het de aanloop naar een vriendelijkere grap.
Maar nee.
Ze grijnsde, tevreden met haar scherpe grap.
Mijn moeder voegde luid toe, over de hele zaal:
“Ze heeft het natuurlijk goed gedaan, maar ze ruimt tenminste netjes op!”
Nog meer gelach, dit keer scherper.
Iets brak in mij.
Mijn zoon keek toe
Ik had het gelach kunnen verdragen – ik had al ergere dingen meegemaakt. Maar toen ik naar Luka keek en zijn verwarring zag, zijn stille pijn en de onuitgesproken vraag: “Mama, waarom lachen ze om jou?”, veranderde schaamte in woede.
Ik wilde weggaan.
Luka bij de hand nemen en weggaan voordat iemand mijn tranen zag.
Maar ik bleef zitten.
Niet omdat ik me zwak voelde, maar omdat ik besefte hoe vaak ik hen had toegestaan mij te vernederen. Ze deden het voor mijn kind.
Er veranderde iets.
Een stoel schoof weg aan de hoofdtafel.
De knappe bruidegom van Violetta, Kirill, stond op.
