Zijn handen trillen als hij leest. Emily kende hem beter dan hij zichzelf kende.

De brieven aan Lily en Liam stonden vol liefde, advies en steun voor belangrijke momenten die Lily zou missen: openingsdansen, diploma-uitreikingen, liefdesverdriet. Elke brief was gedateerd voor een later moment en bedoeld om op het juiste moment in haar leven te worden geopend.

Maar helemaal onderaan de doos lag nog een brief die voor jullie drie bedoeld was.

Ze maakten het samen open.

Liefste,
ik wil dat je me iets belooft. Kom elk jaar op mijn verjaardag niet alleen maar huilen. Vier het. Dans in de keuken, bak koekjes en vertel elkaar grappige verhalen over mij. Ik wil niet dat deze dag over mijn afwezigheid gaat – ik wil dat het over de liefde gaat die je nooit zal verlaten.

Lily snoof. “Ze wil niet dat we vandaag verdrietig zijn.”

Alexander trok haar dichter naar zich toe. “Dan doen we precies wat ze wilde.”

In plaats van zich die avond in zijn studeerkamer te verstoppen, ging Alexander met de tweeling de keuken in. Ze bakten Emily’s favoriete chocoladekoekjes, lieten de eerste lading aanbranden, lachten zich rot en luisterden tot middernacht naar hun favoriete muziek.

Dit werd hun nieuwe traditie: Emily’s sterfdag was niet langer een dag van stilte, maar van vreugde. En elk jaar keerden ze terug naar haar graf, niet alleen met bloemen, maar ook met verhalen en gelach.

Een jaar later zag Alexander hoe zijn tweeling verse rozen op Emily’s graf legde – dit keer met een glimlach in plaats van een traan. En hij besefte dat Emily’s laatste geschenk niet zomaar brieven waren – het was een herinnering dat liefde zelfs het diepste verlies in iets moois kan veranderen.