Op dat moment leek ik het: de macht die mijn vader dacht te hebben, was verdwenen.
De lucht werd gedwongen. De gesprekken verstomden in een ongemakkelijke stilte terwijl hij zijn glas met een zacht klonk geluid neerzette. De man van tafel 3 liep op hem af, elke stap werd afgemeten en vergelijkbaar, als iemand die goed bekend is met autoriteit.
Het kwam op mijn vaders gezicht naar een geforceerde grijns. « Nou, ik zal wel verdomd zijn, » mompelde hij. « Ik had niet verwacht dat je hier te zien zou zijn, Tom. »
Dat was dus zijn naam: Tom.
Michaels vingers vonden de mijne onder de tafel. « Wie is hij? » fluisterde hij.
« Ik weet het niet, » zei ik. Maar de reactie van mijn vader zei alles: dit was geen vreemd. Dit was iemand uit een verleden waarvan hij dacht dat hij het had.
Tom bleef een paar meter verderop staan en keek hem aan met de kalme krachtige van iemand die gerechtigheid en genade tegen elkaar afweegt. « Het is lang geleden, Richard, » zei hij uiteindelijk met een vaste, bedachtzame stam. « Lang genoeg om te hopen dat je veranderd zou zijn. »
Mijn vader lachte – te hard, te defensief. « Veranderd? Waarvoor? We zijn allemaal verder gegaan, toch? »
‘Nee,’ zei Tom. « Je bent verder gegaan. De rest van ons moest leven met wat jij gedaan hebt. »
Gefluister golfde over de tafels. Ik heb talloze ogen heen en weer bewegen. Mijn moeder – naast haar kersverse echtgenoot – was bleek en roerloos. Haar vingers grepen de rand van de tafel enorm en ze elk moment kon flauwvallen.
Ik stond op. « Wat is er aan de hand? »
De glimlach van mijn vader vervaagde. « Niets, lieverd. Ga zitten. Het is… »
« Vertel het haar, » onderrem Tom. « Vertel je dochter waarom je niet met haar hebt gedanst. Vertel haar waarom je me niet in de ogen durft te kijken. »
« Genoeg! » snauwde mijn vader. Toch gaf Tom geen krimp. Hij greep in zijn jas en haalde er een oude foto uit – gekreukt, vervaagd, maar onmiskenbaar echt. Hij installeerde hem met de voorkant naar boven op de nabijgelegen tafel. Ik kon hem duidelijk zien vanaf mijn plek.
Het was mijn vader, jonger maar onmiskenbaar, die naast een andere man stond. Tussen hen in een bord met de tekst «Harrington & Moore Development – 1998».
Het bedrijf van mijn vader.
Toms steel was zacht. « Je hebt de kantjes eraf gelopen. Je hebt staal van mindere kwaliteit gebruikt. Toen het gebouw instortte, gaf je mij de schuld. Drie arbeiders zijn omgekomen, Richard. Inclusief mijn broer. »
Mijn maag kromp ineen. De menigte snakte naar adem.
Mijn vaders kaken spanden zich. « Dat was tientallen jaren geleden, » mompelde hij. « Je hebt geen bewijs. »
« Ik heb meer dan alleen bewijs, » zei Tom. « Ik heb getuigen. En nu… » Hij draaide zich naar mij om, zijn ogen werden iets zachter. « —ik zie dat je een leven hebt vloeiend door te doen alsof het nooit is gebeurd. Maar de waarheid heeft de neiging om boven te komen… zelfs op bruiloften. »
Mijn vader stond daar, roerloos, alle ogen op hem gericht. Voor het eerst zag ik wie hij werkelijk was: niet machtig, niet in controle. Gewoon klein. In het nauw gedreven.
Hij draaide zich om, keek niemand en zijn ooit zo trotse schouders zakten in elkaar. Claire trok aan zijn arm en fluisterde dat ze verplicht vertrok.
Tom was echter nog niet klaar. « Je hebt je subsidiaire om te bewijzen dat je het nog kon. Maar nu weet iedereen wie je bent, Richard. Die macht die je denkt te hebben? Sterf is weg. »
Mijn vader zei niets. Hij liep gewoon weg, met de laatste van een leven vol leugens in zijn kielzog.
De receptie ging nog steeds door. De band speelde rustigere nummers, maar niemand danste. De gasten fluisterden in stukjes en reconstrueerden het schandaal dat zich zojuist had ontvouwd, zodat het een live rechtszaaldrama was.
Michael hield me vast toen ik bij de achterdeur stond en de lichten door mijn tranen heen zag. Ik wist niet of ik huilde om wat er was gebeurd, of om alles wat ik net had geleerd over de man die ik had opgevoed.
