Maar toen de schulden van mijn overleden vader ondraaglijk werden, smeekte mijn moeder me om dit huwelijk te accepteren.
“Lila, als je met Ethan trouwt, wordt de schuld kwijtgescholden. Anders verliezen we het huis. Alsjeblieft, lieverd… ik smeek je.”
Ik beet op mijn lip en knikte.
De bruiloft was extravagant, maar ik voelde me leeg. Ik droeg een witte jurk, lachte voor de foto’s en probeerde de doffe pijn in mijn borst te negeren.
De bruidegom zat roerloos in zijn rolstoel, zijn gezicht knap maar afwezig – geen spoor van emotie in zijn ogen.
Die avond ging ik stilletjes onze kamer binnen.
Hij zat daar nog steeds, uit het raam te kijken.
‘Laat me je helpen naar bed te gaan,’ zei ik zachtjes, mijn handen trillend.
Hij wierp me een korte, ondoorgrondelijke blik toe en antwoordde:
“Nee hoor. Ik red me wel.”
Maar toen hij probeerde te bewegen, kantelde de stoel een beetje – instinctief snelde ik naar voren.
” Aandacht ! “
We verloren allebei ons evenwicht.
Het volgende moment lag ik op de grond, languit bovenop hem.
En dáár voelde ik het: in haar benen.
Ze waren noch zacht noch zwak. Ze waren gespannen, reageerden, waren stevig en levendig.
Ik verstijfde, zonder adem.
“Jij… jij kunt lopen?”
Ethans gezichtsuitdrukking veranderde niet. Hij keek me alleen maar aan en zei zachtjes:
“Dus, je begrijpt het.”
Ik wankelde achteruit, mijn hart bonkte in mijn keel.
“Je hebt al die tijd gedaan alsof? Waarom?!”
Hij liet een bittere lach horen.
“Omdat ik wilde zien of iemand met me wilde trouwen om wie ik ben, en niet om het geld van mijn familie.”
“Vóór jou zijn er drie vrouwen weggelopen na hun verloving. Ze zeiden allemaal dat ze van me hielden. Totdat ze de rolstoel zagen.”
Ik bleef daar staan, zwijgend, me klein en beschaamd voelend.
Toen werd zijn toon weer afstandelijk.
“Je moeder is zelf bij me langsgekomen. Ze zei dat ze haar dochter wilde ruilen voor een schuld. Dus ik stemde toe. Ik wilde zien of je veranderd was.”
Wordt vervolgd op de volgende pagina.
